Pateo.nl : Wholly Science - Johan Oldenkamp

Het Probleem

De bedienden zijn de baas gaan spelen

De oorspronkelijke betekenis van ‘ambtenaar’ is ‘dienaar van het volk’. Tegenwoordig dienen ambtenaren echter niet langer het volk, maar in plaats daarvan de staat. Hieronder leg ik het essentiële verschil uit tussen beide.

Een oud woord voor politieagent is diender. Deze diender diende oorspronkelijk eveneens het volk. Vandaag de dag dienen dienders uitsluitend hun leidinggevende, en zij dienen weer op hun beurt hun leidinggevenden. Deze machtshiërarchie gaat op nationaal niveau door tot aan het staatshoofd. In plaats van het volk te dienen, worden ze nu ingezet om het volk onder controle te houden, en dat geldt ook voor alle ambtenaren.

Wat is er in de loop der jaren dus heel geleidelijk gebeurd? Wat hier is gebeurd is dat de bedienden zijn de baas gaan spelen. Wij, het volk, stonden er bij en keken er naar.

Stilzwijgend hebben nagenoeg alle individuen waaruit het volk bestaat hun zelfbeschikkingsrecht afgestaan aan de staat. Onwetende mensen menen dat de staat het democratisch gekozen bestuur van het volk zou zijn. Niets is minder waar. De staat is een corporatie oftewel een bedrijf of onderneming. Net als in een bedrijf de leden van de ondernemingsraad worden gekozen, zo worden bij de staat de leden van het parlement gekozen. De regering is niets anders dan een werkgroep vanuit de nationale ondernemingsraad! En net als in een bedrijf de echte macht niet ligt bij de ondernemingsraad, zo ligt in onze schijndemocratie de echte macht niet bij het parlement (en evenmin bij hun werkgroep) en daardoor dus volstrekt niet bij het volk. De echte macht over zowel ieder bedrijf als over iedere staat ligt namelijk altijd bij de desbetreffende eigenaren.

Wie is de eigenaar of wie zijn de eigenaren van de staat? Onze nieuwsgierigheid richt onze aandacht uiteraard gelijk op deze vraag. Maar wat helpt het ons om dit te weten?

Wie het functioneren van de staat in historisch perspectief bekijkt, die ziet dat deze zich heel geleidelijk aan het veranderen is van een verzorgingsstaat richting een dictatuur. We kunnen onszelf vergelijken met kikkers die levend worden gekookt omdat het water heel geleidelijk steeds een beetje warmer wordt gemaakt. Aanvankelijk voelde het warmer wordende water als behaaglijk, maar daarna werkte het verlammend. Tegenwoordig zijn vrijwel alle mensen verlamd, in de zin dat ze niet langer in staat zijn om uit hun problemen te komen. Als een hongerige spin heeft de staat haar slachtoffers verstrikt in de ontwarbare draden van wet- en regelgeving.

De gehanteerde methode is eigenlijk overal hetzelfde. Geef het gratis of zo goedkoop mogelijk weg, totdat de verslaving een feit is, en verdien daarna de aanloopinvestering dubbel en dwars terug door de verslaafden flink te laten dokken.

De grootste verslaving anno nu is zonder enige twijfel ‘geld’. Wie van ons kan er ook maar een dag zonder geld? Iedere dag opnieuw kost ons wonen, ons eten, ons drinken, ons transport en onze voorzieningen geld. En die kosten blijven maar stijgen. Daarom hebben we steeds meer geld nodig. Onze geldverslaving maakt steeds meer slachtoffers. Steeds meer mensen kunnen deze geldwedloop niet meer bijbenen. Wie ook maar enigszins een beeld heeft van al die schrijnende gevallen in een zogenaamd welvarend land, die kan zich maar beter niet verdiepen in de manier waarop geld wordt gecreëerd door de financiële instellingen. Het woord criminaliteit is namelijk een eufemisme voor de ultraduistere praktijken in deze sector.

Een andere grote verslaving van onze moderne tijd is ‘gezondheid’. In onze huidige samenleving is vanwege een gebrek aan kennis van zaken ‘gezondheid’ gelijk gesteld aan ‘zo weinig mogelijk ziek zijn’. Volgend na de frauduleuze praktijken door de financiële sector staat de gehele sector die ‘zorgt’ dat mensen ‘zo weinig mogelijk ziek zijn’ op een ‘respectabele’ tweede plaats van de ranglijst van massale volksverlakkerijen. Deze zorgsector is namelijk de allergrootste drugsdealer ter wereld. Op basis van de leeftijd van ieder mens kunnen we daarom vrij nauwkeurig het aantal soorten dagelijks te slikken drugs inschatten. Hoe ouder iemand is, des te meer pillendoosjes er achter de spiegel in de badkamer staan.

Een derde grote verslaving van vandaag de dag is ‘nieuws’. Vroeger zaten we meestal dagelijks met onze familie en vrienden samen om elkaar te vertellen over onze eigen belevenissen, bijvoorbeeld tijdens het avondeten. Wie dat wilde, die keek ’s avonds ook even naar de televisie om te zien wat er in de rest van de wereld zoal was gebeurd op die dag. En dat was het. Meer nieuws was er toen gewoon niet. In onze huidige samenleving gebeurt er echt niet meer nieuws dan vroeger. Het enige verschil is dat de drempel van wat als nieuwswaardig wordt beschouwd flink naar beneden is gebracht. En niet alleen de media dompelen ons onder in onbenullig nieuws, dat doen we onderling zelf ook nog eens via alle moderne communicatiemiddelen die we vandaag de dag tot onze beschikking hebben. We hebben er zo dus zelf aan meegewerkt om onszelf verslaafd te maken aan telkens maar weer nieuwe berichten. En ook hier is sprake van massale volksverlakkerij, want het nieuws dat de media ons onophoudelijk voorschotelt is verworden tot monotone propaganda, boordevol suggestieve bewoordingen, feitenverdraaiingen en zelfs regelrechte leugens. Wie vervolgens zelf nieuws aanlevert van een geheel andere toon, die merkt hoe groot de verborgen censuur is bij de zogenaamde ‘vrije pers’.

De Analyse

Alles draait om geld

Nagenoeg iedereen is dus verslaafd aan ‘geld’, aan ‘zo weinig mogelijk ziek willen zijn’ en aan ‘nieuws’. Niet alleen voor onze geldverslaving hebben we steeds meer geld nodig, ook voor onze zorgverslaving hebben we steeds meer geld nodig, en dat geldt bovendien ook voor onze nieuwsverslaving. Alles draait dus, vanwege deze verslavingen, om geld. Daarom is de kernvraag hier: Hoe kunnen we afkikken van onze geldverslaving?

Sommigen zoeken de oplossing in het vinden van een manier van leven zonder kosten. Wanneer we voor onszelf een kosteloos onderdak kunnen creëren en al onze levensbenodigdheden kunnen ontvangen van de natuur, dan zou dat wellicht kunnen. Uiteraard dienen we dan wel van onze zorg- en nieuwsverslavingen af te zijn. De grote vraag is hierbij echter of de staat een dergelijke geldloze enclave ongemoeid zou laten. Worden de inwoners van deze enclave bijvoorbeeld vrijgesteld van de zorgverzekeringsplicht?

Anderen zoeken de oplossing in het creëren van een eigen betalingssysteem. Echter zolang de staat betaalverplichtingen blijft opleggen, en betreffende crediteurs alleen staatsgeld accepteren, zal een eigen betalingssysteem nooit een volledige oplossing kunnen zijn.

Het echte probleem is dus niet ‘geld’, maar de staat. De echte kernvraag is hier dus: Hoe bevrijden we onszelf uit de dictatuur door de staat?

Sommigen menen dat emigratie naar een andere staat de oplossing zou zijn. De eigenaren van de staten zijn echter al geruime tijd bezig om alle staten van deze planeet samen te voegen tot één mondiale staat. Emigratie is daarom hoogstens een tijdelijke oplossing.

Anderen denken de oplossing gevonden te hebben in het schrijven van brieven aan de staat om daarmee op papier de eigen soevereiniteit te claimen. Weer anderen denken mee te kunnen liften op initiatieven van anderen die vergelijkbare brieven hebben gestuurd op mondiaal niveau. Al deze pogingen blijven echter binnen de grenzen van de papieren wereld. Die papieren wereld is echter bedacht door de eigenaren van de staten. Zolang deze papieren wereld voordelig blijft voor deze eigenaren, zullen ze het spel laten zoals het is. Zodra deze papiertjes echter voor ongewenste uitkomsten gaan zorgen, zullen ze vast en zeker de regels van spel veranderen. Dat voortdurend aanpassen van de spelregels wordt het rechtsysteem genoemd, wat echter zo krom is als het maar kan zijn. Er zijn mensen die de onregelmatigheden in dit kromme systeem telkens maar weer blijven uitvergroten, maar heeft dat zin? Er zijn mensen trachten dit kromme systeem met rechtszaken iets rechter te maken, maar heeft dat zin? Het schrijven van brieven is in ieder geval hoogstens een tijdelijke oplossing, maar meer waarschijnlijk is het niets anders dan een schijnoplossing.

De Oplossing

De papieren wereld is niet echt

De echte oplossing vinden we pas wanneer we ons beseffen dat die papieren wereld helemaal niet echt is. We zijn het namelijk zelf die geheel onnodig waarde hechten aan waardeloze papieren. Daarmee maken we dus van papiertjes die van zichzelf geen of nauwelijks waarde hebben opeens waardepapieren. Niet alleen geldbiljetten beschouwen velen als waardepapieren, maar ook een paspoort, een rijbewijs of een identiteitskaart. Op deze staatspapieren, die tegenwoordig steeds meer van plastic worden gemaakt, staan de definiërende attributen van personen. Een persoon is echter een juridische constructie. Het woord ‘persoon’ komt van het Latijnse ‘persona’, wat ‘masker’ betekent. Iedereen die zichzelf identificeert met de persoon zoals weergegeven op een door de staat erkend identiteitsbewijs, die vereenzelvigt zichzelf dus met een door de staat gecreëerd masker.

De echte oplossing is ook hier dus weer opvallend eenvoudig. Maak een onderscheid tussen enerzijds het staatsmasker met jouw naam erop en anderzijds jezelf als mens. De staat heeft namelijk alleen maar zeggenschap over de staatsmaskers, want deze maskers heeft de staat immers zelf gecreëerd. Deze oplossing is bovendien helemaal in overeenstemming met het Woord van God, zoals wordt uitgelegd via de hoofdartikelen op Pateo.nl (link). De mens is immers in opdracht van God gecreëerd, en daarom heeft God de volledige zeggenschap over de mens. Het bijzondere is dat God ieder mens de vrijheid heeft gegund om zelf mogen te besluiten zich al dan niet (opnieuw) onder God te scharen. De mens mag dus zelf kiezen welke meester te dienen: God of een afgod, zoals de staat. De consequenties van deze keuze zijn uiteraard geheel voor rekening van degene die deze keuze maakt. En iedereen die niet expliciet voor God kiest, die kiest dus automatisch voor een afgod. Er is namelijk geen grijs gebied tussen beide keuzes: het is wit (God) of zwart (afgod).

Om jezelf (opnieuw) onder God te plaatsen hoef je niet eerst briefjes te schrijven naar de staat. Ik heb dat wel gedaan, omdat ik voorheen meende dat die papieren soevereiniteit de oplossing zou zijn. Het enige wat je dus hoeft te doen om het probleem definitief op te lossen is jezelf gewoon niet langer identificeren met het staatsmasker met jouw naam erop. Ik had de staat echter verteld dat dit staatmasker vanaf 30 april 2012 mijn eigendom is geworden, en daarom heb ik op vrijdagavond 15 november jl. besloten dat dit staatsmasker met mijn naam erop niet langer bestond (link).

Ben ik nu van al mijn verslavingen af? Helaas kan ik deze vraag nog altijd niet volledig bevestigend beantwoorden. Ik heb weliswaar de kosten van mijn levensonderhoud geminimaliseerd, maar ik heb nog altijd geld nodig. Van de zorgverslaving was ik al vele jaren verlost, maar mijn nieuwsverslaving ben ik toch nog niet helemaal de baas. Echter, het nieuws waaraan ik verslaafd ben is grotendeels tijdloos, want dat nieuws gaat altijd over de wetenschap van het geheel. Van die Wholly Science ontdek ik telkens weer een nieuw facet. En alleen vanuit die invalshoek volg ik af en toe het medianieuws nog wel eens.

Het onderscheid tussen mainstream media en de overige media is daarbij voor mij steeds minder van belang, want die overige media voeden de nieuwsverslaving misschien nog wel meer. Beiden staan inmiddels boordevol met onbenulligheden. En zaken die volgens mij echt van belang zijn, zoals ons realiseren dat Sinterklaas en de Kerstman gewoon moderne zonnegoden zijn, zoals ook Jezus sinds ongeveer twee millennia geleden is, die zaken worden door zowel de mainstream media als de overige media compleet genegeerd (op een enkele uitzondering na). Het enige wat deze media nog wel durven is te trachten om mijn levensvisie en de keuzes die daaruit voortvloeien uit hun verband te rukken en er laagdunkend over te schrijven. Ze gaan hun gang maar. Bovendien laten ze daarmee duidelijk hun eigen agenda (of onvermogen) zien, namelijk bijdragen aan ‘verdeel en heers’.

Ik weet dat slechts een heel klein deel van mijn woorden in vruchtbare aarde terecht komt. Hoe klein dat deel ook is, ik kan het mezelf niet vergeven wanneer ik die mogelijkheid onbenut zou laten. We hebben allemaal een rol te spelen in het Grote Spel, en het zaaien van het ware woord is mijn rol (onder andere).

Tot besluit is de oplossing zoals ik deze hier presenteer slechts een oplossingsrichting. Deze richting is hopelijk volstrekt duidelijk, maar het is aan een ieder van ons om verder zelf vorm en inhoud te geven aan ons eigen levenspad in deze richting. Uiteraard wens ik jou en ook mezelf daarbij de kracht en het vertrouwen toe om op dit pad te blijven.

Gerelateerde video’s:

o De Kerstman is Sinterklaas is Jezus (link)

Gerelateerde artikelen:

o De Waarheid over God (link)

o De ware betekenis van de Tien Geboden (link)

o Het authentieke eerste historische verslag (link)

o Definities, synoniemen en beschrijvingen (link)

o Verwarring van God, Jezus en de Christus (link)

o De juiste formulering van het ‘Onze Vader’ (link)

o De ware aard van de Wholly Dagen (link)

o De 10 Grootste Mythen (link)

o De Kerstman is Jezus (link)

Dit artikel is ook beschikbaar in het Engels (link) en het Italiaans (link).