Pateo.nl : Wholly Science - Johan Oldenkamp

Een wereld zonder overheid? …

Geschreven door Anarchiel en op 7 december 2008 gepubliceerd op de website Anarchiel.com. Omdat deze website per 1 juni 2015 verdwijnt is dit openingsartikel van deze website integraal overgenomen op Pateo.nl.

Anarchie. Een term die bij bijna elk mens gedachten oproept waarbij moord, doodslag en chaos een zeer grote rol spelen. Ons is tenslotte altijd geleerd dat mensen een regering nodig hebben omdat zij zonder regering altijd zullen vervallen in bovengenoemde “feestelijkheden”. Anarchie verandert de wereld in een bende; een Mad Max-achtige situatie waarin iedereen uiteindelijk meer zal lijden dan ervan profiteren. In een anarchistische samenleving zijn bijvoorbeeld de ouderen en de armen de lul; niemand zal voor ze opkomen en iedereen zal ze aan hun lot overlaten. Daarbij zullen groepen binnen een anarchistische maatschappij binnen no-time de macht grijpen en de rest van de bevolking vervolgens onderdrukken. Oftewel, anarchie is absoluut geen optie. Een menselijke samenleving heeft in onze geschiedenis tenslotte nooit op die manier gefunctioneerd – er zijn tenslotte geen massale voorbeelden bekend van samenlevingen waarin anarchie een zeer grote rol speelt- en dus kan het nooit leiden tot enig positief resultaat.

Maar is dat wel zo? Zijn we niet wederom volledig geïndoctrineerd door onze leiders die uiteraard veel meer baat hebben bij een door een regering bestuurde staat? Zelf had ik nooit een anarchistische samenleving overwogen omdat ik net als ongeveer ieder ander individu geprogrammeerd ben om anarchie eng en bedreigend te vinden. Maar laat ons eens basaal kijken naar de algemene gedachtegang betreffende anarchie en de tegenstrijdigheden die vrij snel de kop op steken. Misschien valt het wel mee?

“Anarchie” betekent simpelweg “zonder regering”. Het betekent niet oeverloos vrouwen verkrachten en mensen doden omdat we allemaal losgeslagen monsters zijn. Alhoewel dat wel exact is wat de gemiddelde persoon van anarchie denkt. Ik hoef de geachte Zapruder-lezers niet uit te leggen hoe dat komt: indoctrinatie via educatie. Op school leer je dat anarchie slecht is, vanuit je omgeving leer je dat anarchie slecht is en dus zal anarchie wel slecht en niet wenselijk zijn. Laat ons daarbij het meest gehoorde argument als eerste pakken: zonder regering vervalt de mensheid in chaos, aangezien mensen zonder deze aansturing tot primair handelen zullen overgaan. Oftewel, verkrachting, moord en plundering. U kent het wel.

De algemene opvatting van anarchie gaat dus uit van een zeer negatief mensbeeld waarin de mens functioneert als compleet losgeslagen monster dat absoluut dwang en sturing nodig heeft. Voelt als een vrij normale gedachtengang, niet? Totdat je verzint dat wij in onze maatschappij onze mond vol hebben van “democratie”. En denk daar nou eens ietsjes langer over na. In tegenstelling tot de algemene gedachte achter anarchie gaat men bij democratie juist uit van een zeer positief mensbeeld. Een mens is in staat om zelfstandig keuzes te maken, een mens kan duidelijk morele overwegingen maken en daarom moet de mens via een systeem als democratie in staat zijn om sturing aan de maatschappij te geven. Hm.

Dit wringt natuurlijk. En niet zo’n klein beetje ook. Als het ons uitkomt beschouwen we onszelf als de supersoort die zo ver ontwikkeld is dat alle participanten via democratie de mogelijkheid gegeven moet worden om “macht” uit te oefenen. Horen we echter zoiets beangstigends als het woord anarchie, dan zijn we ineens levensgevaarlijke monsters die onder de duim gehouden moeten worden door een overheid. En het wordt nog veel gekker.

Een democratie schijnt ons vrijheid te geven. Wij “kiezen onze leiders” (okay, we kiezen uit een groepje mensen die al voor ons gekozen zijn maar het geeft in ieder geval een idee van keuze) en gaan er daarna vanuit dat deze leiders zich ook daadwerkelijk voor ons zullen inzetten en onze belangen zullen behartigen. Wij geven door middel van democratie een kleine groep mensen enorm veel macht. Na het lezen van vorige zin zou er een belletje moeten zijn gaan rinkelen. Niet het geval? Lees dan even verder.

De grote angst achter een anarchistische maatschappij is de volgende gedachte: “Zodra we anarchie hebben, zal er altijd een groep mensen met wapens opstaan om gewelddadig de macht te grijpen”. En dat willen we natuurlijk niet, want dat klinkt als iets enorm beangstigends. Okay. En hoe zou u de overheid willen omschrijven? Een overheid IS een klein groepje mensen dat als enige een uniek privilege bezit dat geen andere burger op deze aarde bezit: het recht tot hanteren van geweld tegen haar eigen bevolking.

Hee, laat dat nou net zijn waar men zo verschrikkelijk bang voor is in het geval van anarchie. Laat mij u het alstublieft nog wat duidelijker maken: u bent op dit moment absoluut niet vrij. Doe de volgende simpele test en u bent er vrij snel achter: weiger het afdragen van belasting. Is wat moeilijk, dat snap ik, maar probeert u het zich dan alleen voor te stellen: zonder afdragen van belasting staan er binnen niet al te lang mensen van uw overheid op de stoep om u het geld alsnog afhandig te maken. Daar kunt u niets tegen doen; verdedigt u zich door deze mensen met een knuppel van uw erf te verwijderen, dan is het zelfs niet geheel ondenkelijk dat u zichzelf uiteindelijk de trotse bezitter van enkele extra lichaamsopeningen kunt noemen. U kunt niet om uw overheid heen: u bent een gevangene van deze overheid en u zult u leven doorbrengen in een staat waarin deze overheid u altijd gevangen zal houden en u de rest van uw leven zal blijven uitknijpen en onderdrukken. Beangstigend? Verhuizen naar een ander land gaat geen soelaas bieden: daar komt u tenslotte weer onder een overheid te leven. Een overheid die u door middel van taxatie direct aan de ketting legt en weer vrolijk vervolgt met het reeds genoemde uitknijpen en onderdrukken.

Laat ik eerlijk zijn. Voor die taxatie krijgt u natuurlijk wel iets terug: zeggenschap. U draagt grote gedeeltes van uw salaris af aan het kleine groepje mensen dat geweld mag gebruiken en daarvoor krijgt u één keer per vier jaar de mogelijkheid om uw wensen aan te geven. U mag uw gevangenisbewaarder enige aanwijzingen geven waardoor het misschien, let wel, misschien, mogelijk is dat uw gevangenisbewaarder besluit om u een kleinigheidje terug te geven. Een leuk klein financieel meevallertje ofzo. Zo houden we het beeld van “vrijheid” op. Wat natuurlijk een complete farce is, dat moge voorafgaande hopelijk verduidelijkt hebben.

Als we de lijn van bovenstaande alinea doortrekken, wordt het uiteindelijke beeld zelfs nog negatiever: door mee te werken aan de democratie houdt u als weldenkende burger een systeem van gewelddadige onderdrukking in leven; elke stem die u uitbrengt is een buiging voor het groepje mensen dat geweld mag gebruiken. Eigenlijk is het beschamend: de mens wordt onderdrukt, leeg geklopt en mag als “beloning” zichzelf ook nog eens zwaar vernederen door het zogenaamde “democratisch principe van stemmen”. U mag alleen stemmen om het groepje mensen dat geweld mag gebruiken een bepaalde richting te geven. En die richting is puur indicatief. Het groepje verzint uiteindelijk zelf wel wat zij het beste acht. Dat hoef ik niet verder toe te lichten denk ik, de politiek heeft al vaak genoeg bewezen haar eigen lijn te trekken en deze door te voeren. De Balkenendes, Bossen, Donners en Ballins van deze tijd lopen over uw mening heen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het eigenlijk ook: onze geschiedenis wordt de laatste eeuwen gekenmerkt door samenlevingen die onder het mom van democratie onderdrukt worden. Leiders luisteren maar zelden naar wat hun burgers te zeggen hebben en doen dit eigenlijk alleen als ze er zelf een voordeeltje in zien of er echt achterlijk veel druk uit de maatschappij komt. Zoekt u voor voorbeelden de hele Zapruder/Zaplog-site maar eens door.

Om terug te komen op waar mijn stukje mee begon: het principe van anarchie. Wat ik hierboven heb beschreven is wat er zich nu afspeelt in onze maatschappij en waar bijna ieder mens op de een of andere manier genoegen mee lijkt te nemen. Het bizarre is echter dat het systeem dat wij kennen en waaronder wij leven eigenlijk precies het angstscenario is dat mensen aan anarchie verbinden. “Uiteindelijk leidt anarchie tot een klein groepje mensen dat de macht over de rest uitoefent”. Ten eerste is dat dus nooit bewezen omdat geen maatschappij in onze geschiedenis ooit het anarchistische principe heeft gehanteerd, ten tweede is het lachwekkend omdat die angst precies de situatie beschrijft waarin u zich nu bevindt. Gewelddadige onderdrukking door een kleine groep mensen.

Er zijn nog een aantal andere veel gehoorde argumenten tegen anarchie die eigenlijk ook ridicuul zijn als je erover nadenkt. Neem het volgende voorbeeld: “Als we overgaan tot een anarchistische samenleving, dan zullen de ouderen en armen daar onder lijden.” Daar gaan we weer. Wij kiezen er in onze huidige democratie zelf voor om nadruk te leggen op het verzorgen van onze ouderen en armen. Daar hebben wij als mensen massaal voor gestemd (en hard voor moeten vechten in het verleden) en dus mogen wij er vanuit gaan dat wij als mensen ook massaal voor deze aanpak kiezen. Is dat niet het geval, dan kunnen we direct concluderen dat democratie een leugen is. Oftewel, waarom zouden wij in een anarchistisch systeem er niet voor kiezen om onze ouderen en armen te helpen? Ik denk zelfs dat we het in een anarchistische maatschappij zelfs veel efficiënter en beter kunnen oplossen dan we ooit in een democratische maatschappij zullen kunnen. Geen belachelijke ambtenarenoverhead, gewoon directe en persoonlijke hulp. Als we als mensheid zeggen dat zoiets beter is voor ons – en dat zeggen we zeker in ons “democratisch” systeem-, waarom zou dat dan niet meer gelden als er een anarchistisch principe wordt nagestreefd? Waarom gaan we er bij een democratische gedachtegang vanuit dat de mens het beste met zichzelf voorheeft en in de anarchistische gedachtegang er juist vanuit dat de mens het slechtste met zichzelf voorheeft? Wat is hier de logica achter? Ik zou het niet durven zeggen.

Het gewelddadig onderdrukken van een klein groepje mensen dat wij zelf die rechten gegeven hebben, is eigenlijk te bizar voor woorden. Door dit soort kleine gewelddadige groepjes blijven misdadige fenomenen als religie bijvoorbeeld altijd bestaan. Ik ken in mijn vriendenkring geen mens meer die een vastgeroest religie als bijvoorbeeld het Christendom aanhangt. Maar door onze democratie wordt ons land wel bestuurd door figuren die in die sprookjes zeggen te geloven en hun zieke en achterhaalde meningen blijven opdringen aan alle andere burgers. En daar dient u wel respect voor te tonen, anders zit u binnen no-time op het politiebureau. Daar kunnen mensen als Gregorius Nekschot over meespreken. Democratie is vrijheid…

Daarbij is er nog een belangrijke gedachte waar ik u mee wil opzadelen: oorlogen worden begonnen door overheden, niet door burgers. Met dat in gedachten en voorgaande tekst als ondersteuning, is het dan echt zo’n ver gezocht idee om anarchie als een betere oplossing te zien? Anarchie zal nooit alle menselijke problemen oplossen maar is het niet een veel logischer stap om te nemen dan vasthouden aan een democratisch principe dat eigenlijk alleen bestaat doordat wij vrijwillig kiezen voor gewelddadige onderdrukking? Democratie lost tenslotte ook niet alle menselijke problemen op en versterkt een aantal problemen juist ten zeerste. Bijna elke kritiek die mensen tegen anarchie aandragen kan vaak veel beter en directer toegepast worden op het democratische principe.

Oftewel, is anarchie nou echt zo’n slecht idee? Ik ben in ieder geval ernstig gaan twijfelen.

Op 17 mei 2015 kondigde Anarchiel het einde van zijn website Anarchiel.com aan via het volgende artikel:

Nog twee weekjes slapen…

…en dan gaat Anarchiel.com offline. Een beetje oplettende lezer had na het aanschouwen van mijn vorige jankartikel waarschijnlijk al kunnen vermoeden welke richting dit blog op zou gaan en inderdaad, dat wordt dus richting eeuwige jachtvelden.

Het is allemaal mooi en prachtig geweest maar ik ben er nu echt klaar mee. Die paar hoopvolle illusies die ik nog koesterde zijn ondertussen ook verdwenen en ik verlang er ernstig naar niet meer actief mee te doen aan het denigrerende circus dat “menselijk leven” genoemd wordt. Dit is namelijk geen leven, dit is geleefd worden.

Toen ik als punkpuber begon met het strijden voor een betere wereld voor alle levende wezens op deze prachtige planeet, had ik nooit kunnen bevroeden waar ik tegenaan zou lopen. Over twee weken word ik veertig jaar en na een ruime twintig jaar van protesteren, actievoeren en mensen proberen te overtuigen van de gedachte dat het leven ook anders kan, gooi ik de handdoek nu echt in de ring.

De moderne Westerse mens voert geen actie. De moderne Westerse mens komt niet op voor zijn medemens. De moderne Westerse mens is zoals het een braaf gehersenspoeld deelnemer van onze samenlijding betaamt, alleen maar met zichzelf en zijn of haar materialisme bezig. Het leven draait nou eenmaal slechts om het verdienen en uitgeven van geld. Dát is de kern van het menselijk bestaan: rentabiliteit.

Dat het menselijk leven voor de rest geen enkele inhoud meer heeft, dat lijkt niet bijster veel anderen te interesseren of te boeien. Dat zaken als vriendschap, respect en liefde van het openbare toneel verdwenen zijn, dat schijnt ook niet heel erg veel mensen te raken. Het dagelijkse gebombardeerd worden met kansloze (haat)propaganda om toch maar zoveel mogelijk geld richting corporate industrieën te doen blijven stromen, dat blijkt dan weer wel interessant c.q. de moeite waard.

En weet u, ik vind het tegenwoordig wel best. Het zal de leeftijd zijn maar ik kan de kracht niet meer opbrengen nog te strijden voor een volk dat zich eigenlijk voor nagenoeg niets interesseert. Van water naar de zee dragen is - op ambtenaren en andere door ons gefinancierde meelifters - nog nooit iemand beter geworden.

Ik haal mijn schouders ervoor op en ga doen wat ik leuk vind: met muziek maken en op andere creatieve manieren mijn tijd in het menselijke concentratiekamp uitzitten. Maar niet voordat ik mijzelf grotendeels van het internet afveeg. Kortom, u heeft tot 1 juni om uit deze site te halen wat u er graag uithaalt. Spider de hele zooi of haal de pagina’s eruit die u graag bewaart. Wissel contactgegevens uit met mensen die u graag in de toekomst nog spreekt. Doe uw ding. Maar doe het voor 1 juni 2015.

En ga nou alsjeblieft niet zeuren over het feit dat ik de hele zooi offline haal. In deze tijd kan iedereen voor een paar tientjes per jaar een weblog als dit opzetten en in leven houden. Ga dus niet janken dat ik uw speledingetje afpak want u kunt ook best eens zelf iets opzetten. Echt, zoveel stelt het allemaal niet voor. Neem een WordPress-blog of host een pagina bij Tumblr. Ga roepen wat u wilt roepen. Maar laat mij daar svp bij met rust.

Het leven schijnt bij veertig te beginnen. Ik hoop dat ik dat nu eindelijk ga mogen ervaren.